Albert Einstein przez wiekszą część życia marzył jakby tu połączyć elektromagnetyzm z grawitacją w jedną teorie. Dla tej swojej idei, nie wyprowadził żadnego wzoru, w którym by fakt elektromagnetyczny okreolało C i symbole praw Newtona. Choć bardzo chciał, to nie mógł tego dokonać, gdyż nie wiedział, że druga prędkość kosmiczna w całej światowej fizyce jest źle wyprowadzana, określam wzorem:

Drugą prędkość kosmiczną chociaż, sam dobrze wyprowadziłem, to konserwatywni profesorowie wyższych uczelni nie chcą się z tym pogodzić, na skutek braku cywilnej odwagi przyznania sie do kompromitującego błędu.
Wyprowadzony wzór na drugą prędkość kosmiczną, powinien być wyprowadzany z prędkości upadku ponieważ jest zarazem predkoocią ucieczki.

gz – przyspieszenie zastepcze (obliczeniowe)
g – przyspieszenie na powierzchni obiektu kosmicznego
gk – przyspieszenie oddalone od powierzchni obiektu gdzie wynosi zero.

Wyprowadzony powyżej wzór na drugą prędkość kosmiczną jest pierwiastkiem z iloczynem przyśpieszenia g na powierzchni Ziemi i drogi S, gdzie jej przyśpieszenie końcowe gk=0.
Teraz za VII wstawiamy C

Powyższy wzór określa według teorii Einsteina, że wieksze obiekty kosmiczne, nie mogą istnieć jako jedna całość. Samorzutnie muszą sie rozsypać, gdyż żadne inne ciało nie może przekroczyć predkości światła C przy spadaniu.
A teraz zróbmy jeszcze ciekawszą operacje:

Wyprowadzony wzór mówi o równoważności dwóch energii. Całkowitej energii poruszającego się ciała do osiągnięcia prędkości światła C i ogromnej energii grawitacji jaka jest potrzebna do zrównoważenia słynnego Einsteina mC².